Er was eens een glanzend zwarte mestkever. Hij was werkelijk prachtig. Zijn schild was stevig, egaal en had van die oliekleurige weerspiegelingen. Dan weer blauw, dan weer groen en dan weer glanzend oranje met roze.
Zoals gebruikelijk bij mestkevers was ook hij genoemd naar het nummer van zijn nestkamer. Daar dacht hij verder niet over na. Hij was gewoon Acht. Hoe hij dat eigenlijk wist, dat begreep hij ook niet. Het was ook niet zo belangrijk voor hem. Want wat zegt een naam? Zou niet een mestbal, wanneer het anders zou heten, niet net zo heerlijk geuren?
Acht was geen doorsnee mestkever. Niet alleen qua uiterlijk, hij zag er namelijk uitzonderlijk goed uit voor een mestkever. Ook was hij totaal anders dan welke mestkever dan ook, die ooit balletjes over de aardbodem gerold hadden. Hij deelde dezelfde passie voor mest met andere kevers van zijn soort. Sterker nog, zijn passie ging die van zijn soortgenoten ver voorbij. Voor hem was mest pure schoonheid. Het betekende het einde als wel het begin. Het stond voor oneindigheid en eenheid. Alle organismen deelden eenzelfde vermogen. Namelijk om zich te ontlasten. Het leven is verbonden door feces. En hij had de bijzondere taak de wereld er mee te verschonen en er mee te verblijden.
Zijn geboortebal was na zijn uitbraak nog volmaakt rond en leek nog onaangeroerd. Alleen op de plaats waar hij uit tevoorschijn was gekomen puilde het zachte binnenste naar buiten als zijnde een bloem. Een fris windje streek langs Acht zijn langzaam harder wordende schild. De zon verwarmde zijn rug en Acht verwonderde zich over de pracht van zijn eigen glanzen. Hij voelde meteen aan dat hij wel heel bijzonder moest zijn. Wat een perfecte schoonheid. Die kleuren, die aroma’s, die schitterende vormen. En wat vond hij zijn eigen schild fenomenaal mooi. En Acht besloot ter plekke dat hij zijn leven wilde toewijden aan het verspreiden van deze schoonheid. Zo begon Acht aan zijn eerste werk.
Drie voorjaren waren er inmiddels voorbij gegaan sinds hij uit zijn nestkamer was gekropen. Het was een heldere ochtend en de zon kondigde zich alleen nog maar aan door de lucht rozerood te kleuren. En terwijl Acht zich omdraaide om voor de laatste keer de buitenkant van zijn vertrouwde onderkomen te bekijken, leek het net of zijn mestbalhuis een halo van kleuren droeg. Hij zou het hier missen, maar de wereld had hem nodig. Zijn kunst verdiende het tentoongesteld te worden voor het grote publiek. Eenmaal ontdekt, zou hij de wereld verbeteren. Dat wist hij zeker.
Rondom hem stonden creaties van hem met de meest spectaculaire vormen. Al zijn kunstwerken waren gemaakt van het zachtste en puurste mestmateriaal dat hij in zijn omgeving kon verzamelen. Dagen en weken werkte hij keihard om exact te maken wat hij voor ogen had. Ieder kunstwerk vertegenwoordigde een verhaal. Rechts van zijn mestbalhuis stond het kunstwerk ‘De glans van mijn schild’. Een zelfportret in mest uitgebeeld. Links van zijn mesthuisje stond het mestbeeld ‘perfecte schoonheid’. Dat wederom een zelfportret voorstelde. Eigenlijk stond zijn hele territorium vol met zelfportretten. Ieder met een eigen thema, maar allen met hetzelfde sublieme onderwerp.
Acht had een kleine selectie van zijn beste werk rolklaar gemaakt. Hij was een beetje nerveus en angstig dat zijn werk ook maar een ietsepietsie zou beschadigen tijdens de reis. Maar hij was er klaar voor. Hij zou eindelijk zijn grootheid openbaren aan ‘daar buiten de paardenwei’. Daarna zou hij ogenblikkelijk geroemd worden om zijn vermogendheid de puurheid van mest te combineren met perfectie in zijn verschijning. Dus op pad!
De twee maanden ervoor was Acht heel druk bezig geweest om een goed plan te maken. Daarbij had een van de paarden in de wei enorm geholpen. Deze had hem veel verteld over de weidsheid van de wereld en hem tenslotte bovenop zijn hoofd laten plaatsnemen. Zo kon de mestkever de wonderlijke wereld van ‘boven het gras’ goed bekijken. En had hij zijn ideeën steeds verder uitgedacht. Van waar hij naartoe zou gaan, tot hoe hij er wilde komen. De afstand die hij wilde afleggen was niet zozeer bijzonder groot. Het was wel een aanzienlijk stuk duwen, maar als hij zonder mestkunst zou gaan, dan zou het op ongeveer drie dagreizen neerkomen. De omgeving waar hij doorheen zou reizen was grotendeels weiland en lage begroeiing. Op ongeveer drie kwart van zijn reis zou hij een asfalt weg passeren. Deze zou hij eerst een stukje volgen om vervolgens op het smalste deel over te steken. Daarna was het alleen nog een kwestie van de tuinrand volgen wat al licht omlaag liep. Het rollen zou daar nauwelijks meer moeite kosten.
Normaal gesproken heeft een mestkever maar één nette, ronde bal om te duwen. En dat is al een hele klus. Acht wist dat zijn plannen een grote uitdaging zouden zijn,maar hij kon dat absoluut aan. Hij had vaker tegenslag gekend en ook dan zette hij door. Het zou nu niet anders zijn. Het leek hem in ieder geval het beste om steeds kleine stukjes van het traject af te leggen met een mestkunstwerk. En dan steeds een volgende op te halen totdat alles weer was verzameld. En zo steeds weer opnieuw totdat hij er zou zijn. Maar wat hij niet had voorzien, was het ‘publiek’.
Terwijl hij zwoegde op zijn derde mestkunstwerk merkte hij op dat er een sprinkhaan ongewoon ontspannen aan een grasspriet naar hem hing te kijken. Iets in de gelaatsuitdrukking van de sprinkhaan zat Acht flink dwars. In plaats van een ademloze bewondering voor Acht zijn glanzende schild, of zijn volmaakte kunstwerken, keek deze sprinkhaan licht geamuseerd. Absoluut heel ongewoon voor een sprinkhaan. En dat geldt ook voor die de ontspannen houding. Sprinkhanenzijn zelden ontspannen en al helemaal nooit geamuseerd. Ze staan juist bekend om hun humeurigheid en zijn erg op zichzelf. Maar nog voordat Acht kon vragenof de sprinkhaan even kon bijspringen, sprong het op en verdween uit het zicht.
‘Dat was onbeleefd.’ Dacht Acht. Maar verder had hij geen tijd om daar bij stil te staan. Er moest nog een heleboel door het gras gerold worden. Hij wilde op schema blijven en liep terug om kunstwerk nummer vier te halen. Hij bedacht zich dat, als hij deze laatste tot aan de andere drie had gerold, hij eventjes zou gaan rusten. Een paar duwtjes verwijderd van zijn bedachte pauzeplaats zag hij de sprinkhaan weer. Maar deze was niet meer alleen. Er zaten vijf andere sprinkhanen op verschillende hoogtes in het gras. Maar zij waren niet de enigen. De mestkever zag ook een veldmuis een libel en een lieveheersbeestje zitten. En geen van allen leken daar te zijn om zijn kunstwerken te bewonderen. Of waren van plan hem te helpen bij zijn gesjouw. En terwijl Acht het vierde mestkunstwerk vooruit duwde en de drie wachtende mestkunstwerken naderde, sloten zich daar nog twee strontvliegen een spin en een tweede veldmuis bijaan.
‘Wat is dit voor shit?” vroeg de strontvlieg aan de mestkever. Acht voelde zich behoorlijk beledigd. Dat was toch duidelijk? Maar kennelijk was niet iedereen zo beschaafd en antwoordde hij: “ Wat denk jij zelf wat het zijn?” “Nou,” zei de strontvlieg,” ik heb werkelijk geen idee. Ofwel je bent de slechtste pillendraaier die er op deze aardbol rond loopt, of je hebt bewust deze misvormde ballen gemaakt. Het lijkt wel alsof dat paard erop heeft gestaan en je geen zin had ze weer opnieuw tot bal te draaien.” Na dat gezegd te hebben vloog de strontvlieg terug naar het groepje kijkers. Inmiddels deden de andere dieren niet eens meer moeite hun lachen te bedwingen. Als de mestkever niet zelf het onderwerp van deze spot zou zijn geweest, dan had hij het geluid vast kunnen waarderen. Want een lachmengelmoes van al deze verschillende diertjes bij elkaar is echt heel vrolijk om te horen. Maar nu wist de mestkever niet zo goed wat hij hiermee aan moest. Hij wilde in ieder geval niet hier blijven om uit te rusten. Zeker was dat hij niet wilde laten blijken hoezeer ze hem hadden gekwetst. Hij maakte zich groot en draaide zijn rug naar het gezelschap. Met een hooghartige blik zette hij zich schrap om zijn reis te vervolgen.
In zijn woede, verdriet en onbegrip vergat hij dat hij van plan was eerst een stukje de weg te volgen. Hij zou schuin langszij het asfalt zijn uitgekomen, maar was nu in een rechte lijn naar de weg gegaan. Dat betekende dat hij nu de volle breedte van de weg moest oversteken. Zijn woede over het onbeschofte gedrag van het groepje dieren was gelukkig gezakt. Het duwen van vier gigantische mestkunstwerken zonder ze te beschadigen was daarvoor te intensief. De zon was inmiddels gezakt en het begon langzaam te schemeren. Acht verstevigde de vier mestkunstwerken zodat ze niet zouden omvallen en begon aan zijn nachtrust. Hij was verschrikkelijk moe en sliep bijna direct in. De nacht verliep rustig. Geen van de weide dieren vielen hem die nacht lastig.
De volgende ochtend stond Acht heel vroeg op. Hij inspecteerde het oppervlak van het asfalt en ging er voorzichtig op staan. Wat een ontzettende meevaller. Het oppervlak was egaal en glad. Het duwen van een mestkunstwerk zou eenvoudig gaan, zodat hij snel in het veilige gras van de overkant zou aankomen. Acht had al een tijd geen activiteit op de weg waargenomen. Het paard had hem overigens eerder gerustgesteld dat dit een rustige weg was. Hier reden maar weinig rolblikken. Acht draaide zich naar het mestkunstwerk dat het verste van de weg af lag en stak zijn achterpoten omhoog. Hij had nog niet èèn duwtje gegeven toen hij ineens vrolijk gegrinnik hoorde. Nee hè, alweer die verschrikkelijke sprinkhanen. Het begon een plaag te worden, want er zaten er nu zeker twintig. Waar kwamen die allemaal vandaan? “Wacht maar,” riep Acht naar de lachende en hikkende sprinkhanen. “Binnenkort ben ik de beroemdste mestkever ter wereld. Als mijn kunst het grote publiek bereikt, dan heb ik zoveel invloed dat ik jullie sprinkhanen zo uit deze paardenwei kan laten wegjagen.” Hierop zwol het gegrinnik en gelach alleen maar aan. Sprinkhanen hebben zelden lol en laten zich zeker niet bang maken met zo’n loze dreiging. Dit buitenkansje op plezier lieten ze zich niet afnemen.
Acht kookte van woede maar spande alles aan om zijn zware mestkunstwerk over het dikkere asfalt randje van de weg te duwen. Nog een heel klein stukje en dan was hij er. Het zwaarste deel zou dan achter de rug zijn en hij zou dan ook verlost zijn van die vervelende, lachende sprinkhanen. Ja! Het was gelukt! Hij had zijn zware last over het randje heen geduwd en stond nu langs de zijkant op het grijze asfalt. Heel eventjes maar stond Acht stil om het gladde wegdek te bewonderen.
‘SKJRUNCH’
Een zwarte vrouwenlaars voorzien van een brede schacht passeerde precies daar waar de mestkever zojuist stilstond. Toevallig genoeg stond het mestkunstwerk nog onbeschadigd op het asfalt. De sprinkhanen hadden alles zien gebeuren en sprongen wat dichter bij de weg. Een ervan ging tussen het mestkunstwerk en de geplette mestkever in staan. Zijn blik ging van het een naar het andere en zijn kopje ging van links naar rechts. De andere sprinkhanen dachten dat hij zijn kopje zachtjes heen en weer schudde. De daverende bulderlach van de sprinkhaan op de weg kwam daarom volkomen onverwacht. Proestend sprong de kijker weer tussen zijn sprinkhanengroep in en schuddebuikte van het lachen. “Whoehahaha! Die mislukte mestbal naast hem op de weg, lijkt op twee druppels water op hem. Echt waar! Precies zoals hij er nu bij ligt. Het gelach van de sprinkhanen trok veel weidebewoners aan. Al heel snel was het publiek aangegroeid tot een paar duizend krioelende diertjes en dieren. Niet alleen afkomstig uit de paardenweide, maar ook helemaal van de andere zijde van het dorp kwamen ze kijken naar het gekke spektakel. Nou, vonden de sprinkhanen. De mestkever was in ieder geval beroemd geworden met zijn kunst.